آقای دکتر سجادپور: من از تمام کسانی که امکان برگزاری دومین مجمع گفتگوی تهران را فراهم ساختند، تشکر می‌کنم. جمع بندی این کنفرانس را در چارچوب سه واژه انگلیسی که با حروف انگلیسی B, A  و C شروع می‌شوند، می‌توان عنوان کرد: این کنفرانس از «ماهیت تحلیلی»،[1] «ماهیت پل زدن»[2] و «همکاری»[3] برخوردار بود. از لحاظ تحلیلی، دومین مجمع گفتگوی تهران غنی بود و تقریباً درباره همه مسائل بحث شد: در خصوص اینکه چگونه بازیگران مختلف (بازیگران منطقه ای، فرامنطقه ای و اجتماعی) با یکدیگر تعامل و کشمکش دارند. همچنین، درباره زمینه منطقه ای[4] بحث شد. زمینه منطقه ای بسیار پیچیده است و بازیگران فرامنطقه ای این زمینه را بی ثبات می‌کنند. به نقش منفی سیاست های آمریکا در زمینه منطقه ای نیز اشاره شد و گفته شد که تغییرات زیادی در منطقه وجود دارد که لازم است آنها شناسایی شوند و یک تغییر پارادایمی در درک آنها باید به وجود آید. ماحصل گفتگوهای تحلیلی این بود که ضروری است ما متوجه شویم این منطقه چگونه است؛ به ویژه آمریکا و غرب باید نگاه متفاوتی به منطقه داشته باشند. منطقه نیز باید جدی تر به خود نگاه کند و کشورهای منطقه ای باید یک تفکر منطقه ای اصیل داشته باشند.

بعد دوم این کنفرانس از ماهیت پل زدن میان ایده‌ها و بازیگران منطقه ای مختلف برخوردار بود. در این چارچوب، بر نهاد دیپلماسی (دیپلماسی دوجانبه و منطقه ای) تأکید شد. از بعد سوم یعنی همکاری نیز لازم است ما بیشتر با یکدیگر همکاری‌های منطقه ای داشته باشیم. سرانجام آنکه، طی گفتگوهای کنفرانس، نقش محوری ایران و اینکه ایران آگاه به نقش و مسئولیت های خود است و برنامه‌هایی برای همکاری و تعامل منطقه ای دارد، کاملا برجسته و مشخص بود. در پایان، من از وزراء امور خارجه، معاونان وزراء امور خارجه، همه شخصیت های دانشگاهی و سیاسی، دست اندرکاران پرس­ تی­­­ وی، آقای دکتر جبلی، همکاران خود در مرکز مطالعات سیاسی و بین المللی، سفارتخانه ­های­مان در جهان، و سفارتخانه ­­های خارجی در تهران تشکر می‌کنم.

[1]. Analytical Nature

[2]. Bridging Nature

[3]. Cooperation

[4]. Regional Context