در عصر حاضر، نوع‌دوستی، مدارا و ارزش‌های اخلاقی و انسانی به یکی از حلقه‌های مفقوده جدی در زیست بین‌المللی و مناسبات انسانی، تبدیل شده است. در شرایطی که قدرت‌های بزرگ در شعار و عمل، اولویت را به کشورهای خود می دهند؛ امنیت، رفاه و ثبات را تنها برای مردم خود می‌خواهند و بی‌توجه به ارزش‌ها و خواست ملت‌های دیگر، بر طبل منافع ملی خودخواهانه می‌کوبند؛ به نظر می‌رسد جامعه بین‌المللی به بیش از هر زمان دیگری محتاج یک ترمیم اخلاقی و معنوی است. در واقع ملت‌های جهان نیازمند یک ابرالگوی فرهنگی هستند که در آن حرفی از خودخواهی، خودبینی صرف و لزوم خودیاری نباشد و به جهان رنگ و لعاب اخلاقی‌تر و انسانی‌تر بدهد.