نشست مشترک مرکز مطالعات سیاسی و بین المللی و موسسه امور بین الملل لهستان پیرامون موضوعات دوجانبه، منطقه ای و بین المللی روز شنبه مورخ 15 آبان 1400 برگزار شد. این نشست با سخنرانی آقایان محمدحسن شیخ‌الاسلامی رئیس مرکز مطالعات سیاسی و بین‌المللی، مجید قافله باشی معاون پژوهشی و مطالعاتی مرکز مطالعات، سیدمحمد کاظم سجادپور مشاور وزیر امور خارجه، علی اکبر جوکار رئیس اداره دوم شرق اروپا، سیدمحمد علی رباط جزی سرپرست اداره خلع سلاح و کنترل تسلیحات؛ علی اقبالی زارچ، سعید قادری، جواد کچوئیان، حسین ملاعبداللهی و علیرضا بیکدلی کارشناسان ارشد مرکز مطالعات از یک سو و آقایان اسلاومیر دبسکی (Sławomir Dębski) مدیر موسسه امور بین الملل لهستان، کارول واسیلوسکی (Karol Wasilewski)، آرکادیوز لگیچ (Arkadiusz Legieć)، پاتریک کوگیل (Patryk Kugiel)، لوکاس کولسا (Łukasz Kulesa) و پاتریشیا سانسال (Patrycja Sasnal) پژوهشگران ارشد در موسسه مزبور از سوی دیگر برگزار شد.
شرکت کنندگان نشست مزبور در قالب سه پنل «روابط دوجانبه: اقتصادی، سیاسی و فرهنگی» و «تحولات مهم منطقه ای: افغانستان، اتحادیه اروپا و خلیج فارس و قفقاز» و «موضوعات بین المللی: برجام، کووید 19، رویکرد اروپا به آمریکا و روسیه» به گفتگو و تبادل نظر پرداختند. مهمترین مباحث مطرح شده در این نشست به شرح ذیل است:
ایران و لهستان از روابط تاریخی ـ فرهنگی عمیقی با یکدیگر برخوردارند. ایران از تصویر بسیار خوبی در لهستان برخوردار است که از این فرصت برای گسترش روابط دوجانبه می‌بایست استفاده نمود. دو کشور از لحاظ جغرافیایی، در دو موقعیت راهبردی در دو منطقه مهم و استراتژیک قرار گرفته اند که این خود به تنهایی می‌تواند زمینه ساز همکاری‌های دو کشور در سطوح بالا باشد.
دو سند مهم اتحادیه اروپا شامل استراتژی اروپا در مورد اتصال به آسیا با نام global gateway با هدف پیشرفت اتصال منطقه ای و نزدیکتر ساختن آسیا و اروپا و نیز استراتژی درباره همکاری در منطقه ایندو ـ پاسیفیک می‌باشند که ایران نیز با توجه به جایگاه و موقعیت راهبردی خود می‌تواند بازیگری محوری در این ارتباط باشد.
پاندمی‌کووید 19 یکی از مهمترین معضلاتی بوده که تمامی جهان را با مشکل مواجه نموده است. تحت تاثیر این همه گیری تعاملات کشورها نیز به نوبه آن تحت تاثیر قرار گرفت و روابط کشورها در همه ابعاد تنزل یافته است.
مداخلات نظامی‌به رهبری آمریکا در منطقه موجب ایجاد امنیت، ثبات و پیشرفت ملی، منطقه ای و جهانی نشده، بلکه موجب بی ثباتی کشورهای منطقه مانند افغانستان، عراق، سوریه و لیبی شده است.