نشست مجازی مشترک مرکز مطالعات سیاسی و بین المللی (IPIS) و موسسه (PF) سری لانکا پیرامون مسائل منطقه ای و بین المللی روز سه شنبه مورخ 5 اسفند 1399 برگزار شد.

 این نشست با حضور آقایان دکتر سید محمدکاظم سجادپور رئیس مرکز مطالعات سیاسی و بین الملل، مجید قافله ­باشی معاون پژوهشی و مطالعاتی،  آقای احمد صادقی رئیس اداره جنوب آسیا، محمد دلداری کارشناس وزارت امورخارجه و حسن احمدیان استاد دانشگاه تهران از یک سو و آقای برنارد گونتیلاک (Bernard Goonetilleke) رئیس بنیاد PF، خانم ریسی ویجراسنا (Reethi Wijerathna) مدیرکل خاورمیانه وزارت امورخارجه سری لانکا، سومیس ناکاندالا ( Sumith Nakandala) و عمر کامیل (Omar Khamil) از محققان ارشد بنیاد  مذکور از سوی دیگر برگزار شد.

نشست مزبور در قالب دو پنل «روابط دوجانبه ایران و سری لانکا» و «بررسی آخرین تحولات جنوب و غرب آسیا» به پاسخگویی بدین سئوالات اختصاص داشت: 1) دیدگاه‌های ایران و سری لانکا در روابط دو جانبه چیست؟ 2) زمینه‌های بالقوه همکاری اقتصادی دو جانبه بیشتر کدام است؟ 3) نقش ایران و سری لانکا در صلح و ثبات خلیج فارس و اقیانوس هند چیست؟ 4) کنشگران منطقه ای و فرامنطقه ای چگونه بر بی ثباتی و تنش ها در خلیج فارس تأثیر می‌گذارد؟

مهمترین مباحث مطرح شده در این نشست به شرح ذیل است:

• روابط دو کشور ایران و سری لانکا بیش از 60 سال سابقه دارد. در طول این سال ها روابط دو کشور همواره مبتنی بر احترام متقابل بوده است. در حال حاضر روابط دو کشور در زمینه‌های مختلف سیاسی، اقتصادی و فرهنگی در بالاترین سطوح در حال پیگیری است.
• جمهوری اسلامی ایران از سال های قبل در برخی از پروژه‌های زیربنایی سری لانکا از جمله در پالایشگاه‌های این کشور مشارکت داشته است و این همکاری‌ها تاکنون ادامه پیدا کرده است. اگرچه بحران همه گیری ویرس کرونا و تحریم های یکجانبه ایالات متحده برخی از محدودیت ها را برای دو کشور ایجاد کرده است. سری لانکا یکی از خریداران نفت ایران از سال های گذشته تاکنون بوده است و تلاش دو کشور برای حل موانع ادامه دارد.
• ایران یکی از کنشگران اصلی در همکاری‌های منطقه ای در جنوب آسیا است. عضویت ایران در برخی از سازمان‌های منطقه ای از جمله اتحادیه همکاری‌های منطقه ای جنوب آسیا (سارک) و اتحادیه کشورهای حاشیه اقیانوس هند زمینه گسترش همکاری‌های چند جانبه ایران با کشورهای جنوب آسیا را فراهم کرده است.
• دولت جدید در ایالات متحده بر خلاف دولت ترامپ درصدد جایگزین کردن چند جانبه گرایی به جای یکجانبه گرایی افراطی است. چرا که جهان امروز در دوران گذار قرار دارد و تلاش های یکجانبه محکوم به شکست است. بنابراین بازگشت احتمالی ایالات متحده آمریکا به چندجانبه گرایی و برخی از توافقات بین المللی از جمله برجام می‌تواند گام مثبتی در تحکیم ثبات و صلح در منطقه باشد.