نشست برخط ایران و مجارستان با عنوان «ایران، مجارستان و پویایی‌های منطقه ای و جهانی» با همکاری مرکز مطالعات سیاسی و بین المللی و موسسه سیاست خارجی و تجارت مجارستان روز سه شنبه مورخ 10 تیر ماه 1399 به میزبانی مرکز مطالعات برگزار شد. سخنرانان نشست مزبور شامل آقایان سیدمحمد کاظم سجادپور رییس مرکز مطالعات، سعید خطیب زاده معاون پژوهشی و مطالعاتی مرکز مطالعات، پیمان سعادت مدیرکل اروپا وزارت امور خارجه، کیهان برزگر رییس پژوهشکده مطالعات استراتژیک خاورمیانه و استاد دانشگاه، حمیدرضا نافذ عارفی سفیر ایران در مجارستان، غلامعلی خوشرو نماینده سابق ایران در سازمان ملل متحد، غلامعلی رجبی یزدی کارشناس ارشد مرکز مطالعات، حسن احمدیان استاد دانشگاه تهران، علی بمان اقبالی زارچ کارشناس ارشد مرکز مطالعات، مارتن اوگرسدی مدیر موسسه سیاست خارجی و تجارت مجارستان، زولتان وارگا هاژونیس سفیر مجارستان در تهران، پیتر یکاب مدیرکل اداره شرقی ـ پاسیفیک وزارت امور خارجه و تجارت مجارستان، تاماس پیتر بارانایی معاون مدیر موسسه سیاست خارجی و تجارت مجارستان، ارژبت رژا پژوهشگر ارشد آکادمی علوم مجارستان، لسلو سایکمن استاد دانشگاه کوروینوس مجارستان، آدام ایوا پژوهشگر مرکز دانش آنتال ژوزف، تاماس ملنار لونت پژوهشگر موسسه سیاست خارجی و تجارت مجارستان بودند. بخش نخست نشست با محوریت بررسی روابط دوجانبه و فراآتلانتیک به پاسخگویی بدین سوالات اختصاص داشت: 1) سناریوهای احتمالی در روابط ایران ـ مجارستان در پی تحولات جدید چیست؟ چالش های و فرصت های پیش روی روابط دوجانبه و نیز حوزه‌های بالقوه جهت افزایش همکاری‌های دوجانبه چیست؟ آخرین وضعیت روابط فراآتلانتیکی و چشم انداز آینده چیست؟ موضع اتحادیه اروپا در قبال برجام با توجه به  تلاش های آمریکا برای از میان بردن آن چیست؟ با توجه به تحولات کنونی در اتحادیه اروپا نقش گروه ویشگراد در ایجاد موازنه میان کشورهای اروپایی چیست؟ جهت گیری گروه مزبور در آینده چه خواهد بود؟ سوال محوری بخش دوم نیز بررسی آخرین تحولات منطقه خاورمیانه با تمرکز بر سوریه، خلیج فارس و فرصت ها و چالش های پیش روی جهت همکاری‌های متقابل بود.

مهم ترین مباحث مطرح شده در این نشست بدین شرح بودند:

درخصوص روابط دوجانبه ضمن اشاره به رابطه تاریخی آنها عنوان شد که دو کشور همواره از رابطه دوستانه برخوردار بوده اند و هیچ گونه مشکلی در روابط آنها وجود نداشته است. طبق اسناد تاریخی، مجارها از شمال دریای خزر و قفقاز در قرون 8 و 9 میلادی مهاجرت و در مجارستان کنونی ساکن شدند. در دوره امپراتوری عثمانی، مشورت های سیاسی و تبادل نماینده میان دو طرف وجود داشت. به طور رسمی، مجارستان روابط دیپلماتیک خود با ایران را در سال 1973 برقرار کرد. سه عنصر اصلی در روابط فعلی ایران و مجارستان عبارتند از: 1) همکاری‌های اقتصادی ـ تجاری که تحریم های آمریکا موجب دور شدن شرکت های تجاری مجارستانی از بازار ایران شده است. با این وجود، مجارستان تمام تلاش خود را در حفظ آن تا جایی که تحریم های آمریکا مانع نشود، می‌کند؛ 2) تبادلات آموزشی ـ دانشجویی: شمار زیادی از دانشجویان ایرانی در مجارستان تحصیل می‌کنند. این بعد روابط درحال حاضر، پرچمدار اصلی رابطه دوجانبه می‌باشد؛ 3) بعد فرهنگی ـ تاریخی که ریشه در هزار سال تعاملات مردمی دارد. دو کشور مشترکات فرهنگی و حتی زبانی فراوانی با یکدیگر دارند.

در ارتباط با روابط فراآتلانتیکی عنوان شد که به دلیل تفاوت نگرش کشورهای اروپایی و آمریکا از لحاظ ساختاری و سیاسی، این رابطه هم اکنون یک طرفه است. اروپا خود را بیشتر به عنوان یک قدرت اقتصادی و بازیگر بشردوستانه تعریف می‌کند. اتحادیه اروپا علاقمند به حفظ ثبات، چندجانبه­گرایی و نظم مبتنی بر قواعد در روابط بین الملل است اما آمریکا برای خود نسبت به کاهش یا افزایش تنش ها به منظور دستیابی به اهداف سیاسی خود، آزادی قائل است. اتحادیه اروپا به دلیل تک بعدی بودن قدرت خود، خواهان حفظ رابطه متوازن با همه قدرت های جهانی و منطقه ای است. بر این مبنا، حفظ برجام تا حدامکان از اولویت های اتحادیه است اما آمریکا از آن به عنوان بخشی از سیاست فشار خود علیه ایران استفاده می‌کند. ایران در برابر تحریم های یکجانبه آمریکا ایستادگی کرده و ضروری است سایر کشورها نیز رویه مشابهی اتخاذ کنند چراکه این امر به عنوان یک رویه غیرقانونی می‌تواند به رویه خطا در حقوق بین الملل بدل شود.

درخصوص راهبرد اتحادیه اروپا در قبال منطقه خلیج فارس عنوان شد که اتحادیه در راهبرد جهانی خود (سال 2016) منافع راهبردی اش را گسترش داده و شامل این منطقه نیز می‌گردد. اتحادیه طرفدار چندجانبه گرایی، صلح، دیپلماسی و خلع سلاح در این منطقه و در رابطه با ایران می‌باشد. در مورد موضع آن در قبال بحران سوریه عنوان شد که اصول ناشی از سیاست همسایگی اتحادیه مشارکت آن را در بازسازی سوریه محدود می‌کند و اتحادیه اروپا فقط در برنامه‌های مربوط به کمک های بشردوستانه مشارکت خواهد داشت. موضوع کنونی مهم در مورد سوریه، تحریم های جدید اقتصادی آمریکا با عنوان «قانون سزار» است. این تحریم ها منطقه و اروپا را متاثر خواهد ساخت و موج جدید مهاجرت به اروپا و احیای گروه‌های افراط گرا را موجب خواهد شد.

در رابطه با گروه ویشگراد بیان شد که اولویت اصلی این گروه، حفظ ثبات و امنیت در اروپای مرکزی، گسترش اتحادیه اروپا و ادغام کشورهای بالکان غربی در آن است. کشورهای عضو آن فاقد یک سیاست خارجی مشترک هستند. از این رو، روابط آنها عموما محدود به موضع مشترک شان در قبال تامین امنیت ملی می‌شود که این امر آنها را به همکاری با آمریکا و نیز با اسراییل از سال 2015 سوق می دهد. کشورهای عضو این گروه با وجود فشار آمریکا و اسراییل همواره تلاش کرده اند تا حفظ توافق برجام را به خطر نیندازند و روابط خود را با ایران حفظ نمایند. امنیت انرژی و تنوع سازی انرژی دو مساله مهم در روابط این گروه با منطقه خاورمیانه است. کشورهای گروه مزبور همسو با اتحادیه اروپا در مورد روند صلح خاورمیانه هستند، اما آمریکا و اسراییل امروز هرگونه اقدامات اتحادیه اروپا در مخالفت با الحاق سرزمین‌های اشغالی را بلوکه کرده اند.