نشست مجازی مرکز مطالعات سیاسی و بین المللی با عنوان «روابط ایران و عراق تحت تاثیر پاندمی‌کرونا» روز یکشنبه مورخ 11 خرداد ماه 1399 به میزبانی مرکز مطالعات برگزار شد. سخنرانان این نشست مجازی، آقایان سیدمحمد کاظم سجادپور رییس مرکز مطالعات، سعید خطیب زاده معاون پژوهشی و مطالعاتی مرکز مطالعات، علیرضا عنایتی مدیرکل اداره خلیج فارس وزارت امور خارجه، کیهان برزگر رییس پژوهشکده مطالعات استراتژیک خاورمیانه و استاد دانشگاه، حسن احمدیان استاد دانشگاه تهران، مجتبی فردوسی پور کارشناس ارشد مسائل عراق در مرکز مطالعات، صباح زنگنه سفیر سابق ایران در سازمان همکاری اسلامی، دلاور علاء الدین رییس موسسه تحقیقات خاورمیانه، فرهاد علاء الدین رییس شورای مشورتی عراق، گاندی الکازنازان نماینده مجلس، مرتضی الخطیب کارشناس ارشد، زید طالقانی رئیس مرکز رافدین برای گفتگو و ماجد وائلی نماینده مجلس بودند. سوالات محوری نشست مزبور از سخنرانان عبارت بودند از: 1) چالش های اصلی که نخست وزیر جدید با آنها روبهرو است، چیست؟ و اولویت های اصلی او در داخل و در خارج کدامند؟ 2) آخرین وضعیت روابط میان ایران و عراق چیست؟ پنج چالش و فرصت اول که دو کشور در تنظیم و گسترش روابط دوجانبه خود (سیاسی، اقتصادی، امنیتی و ...) با آنها مواجه هستند، چیست؟ 3) چگونه ایران و عراق تحولات جدید در منطقه را می‌بینند و ارزیابی می‌کنند؟ حوزه‌های بالقوه همکاری میان دو کشور چیست؟ 4) سیر آتی حضور آمریکا در عراق به ویژه با توجه به رأی اخیر پارلمان عراق به نفع خروج سربازان آمریکایی چگونه خواهد بود؟
در پاسخ به سوالات مزبور، مهم ترین مباحث مطرح شده از سوی مشارکت کنندگان بدین شرح بودند:
روابط بغداد و تهران پس از سال 2003 متحول شد. ایران و عراق از عمق اشتراکات تاریخی، تمدنی و فرهنگی برخوردارند. همه دولت های عراقی پس از 2003 خواهان عمق بخشیدن به روابط دو کشور در حوزه‌های مختلف بوده اند. پس از سال 2003 حجم مناسبات اقتصادی دو کشور بالغ بر 13 میلیارد دلار رسیده است. رهبران دو کشور هدف گذاری خود را بر مبنای 20 میلیارد دلار قرار داده اند. پیشنهاد عراق این است که ایران باید از صادرات صرف کالاهای مصرفی به حوزه سرمایه گذاری وارد شود.
عراق امروز از مشکلات ساختاری در حوزه‌های امنیتی، اقتصادی و سیاسی رنج می‌برد. عراق به دنبال عادی سازی مناسبات منطقه ای و بین المللی خود می‌باشد که این رویکرد محوری ناظر بر توسعه امنیت، ثبات و پیشرفت آن است. عراق به دنبال آن است که وابسته به آمریکا یا همسایگان عرب خلیج فارس و یا حتی ایران نباشد. جمهوری اسلامی ایران همواره آمادگی خود را برای در اختیار قرار دادن ظرفیت ها و توانمندیهای خود در راستای همکاری و همگرایی منطقه ای بویژه در حوزه مناسبات دوجانبه با جمهوری عراق اعلام داشته است. ایران همواره طرفدار توسعه مناسبات عربی و منطقه ای عراق بوده است ولی این امر نباید عاملی برای اجرای سیاست های فشار آمریکا باشد.
عراق عنصر موازنه سازی در منطقه می‌باشد و ظرفیت بالایی را برای برقراری روابط میان کنشگران منطقه ای و فرامنطقه ای دارد. در حوزه مناسبات دوجانبه باید به سمت تقویت مناسبات سیاسی نظام مند با ایران گرایش پیدا کرد. انتخاب وزراء در کابینه الکاظمی، نخست وزیر برحسب کارآمدی و تخصص بود و خود بیانگر دور بودن کابینه وی از گروه بندی‌های سیاسی و طائفه ای است و نمایانگر دولتی تکنوکرات می‌باشد. حضور نظامی آمریکا در عراق رو به زوال است.
پنج حوزه اصلی فرصت در روند مناسبات دوجانبه با عراق عبارتند از: مبارزه علیه تروریسم داعش و ایفای نقش همکاری جویانه ایران و عراق بدین منظور در سوریه در عرصه ثباتسازی منطقه ای؛ همکاری‌های سیاسی و امنیتی؛ همکاری‌های مربوط به روابط ویژه دوجانبه از جمله بخش انرژی؛ توافق لایروبی اروندرود در راستای اجرای معاهده 1975 الجزایر و روابط تجاری.